زینب وحیدی دختر?? ساله دانش آموز دوم راهنمایی روستای آبچور از توابع بجنورد که نامه ای به امام حسین(ع) نوشت و چه زود دعوتنامه خود را از امام حسین دریافت کرد ! ماجرا چنین است: ...


به گزارش جهان  زینب وحیدی دختر?? ساله دانش آموز دوم راهنمایی روستای آبچور از توابع بجنورد که نامه ای به امام حسین(ع) نوشت و چه زود دعوتنامه خود را از امام حسین دریافت کرد ! ماجرا چنین است:

سوال : در چه خانواده ای زندگی می کنی و چه عاملی باعث شد به یاد امام حسین بیفتی ؟
زینب : پدرم کارگر ساده است ، مادرم خانه دار، یک خانواده ? نفره هستیم ، به مناسبت دهه فجر سال ?? از طرف مدرسه روستا در مسابقه حفظ سوره فجر شرکت کرده و یک کارت بانکی
با ارزش ده هزارتومان هدیه گرفتم . این کارت را خیلی دوست می داشتم و آن را به خوبی نگهداری می کردم . یک هفته بعد از طرف مدرسه به دانش آموزان گفتند برای بازسازی حرم مطهر امام حسین (ع) از طریق ستاد بازسازی عتبات کمک جمع آوری می کنند . من هم همین کارتی را که گرفته بودم با نامه ای که نوشتم هدیه دادم .

سوال – در نامه چه نوشتی ؟
زینب : نوشتم : " به نام خدا – نامه می نویسم برای امام حسین (ع) – خیلی ها دل دارند که به کربلا بروند ، بعضی می گویند باید پولدار شویم تا به کربلا برویم ، ولی من می گویم باید قسمت شود و کربلا مارا بخواهد . من این نامه را که می نویسم اشک از چشمهایم جاری می شود ، خدایا ، می شود روزی که کربلا بیایم و کنار ضریح آن امام بزرگوار درددل کنم ، من این هدیه را که در ?? بهمن ?? برای حفظ سوره فجر گرفتم به این نیت می دهم تا امام حسین (ع) را همیشه به یاد آورم ، اگر من پول زیادی داشتم ، هیچ وقت دریغ نمی کردم ولی پدرم یک کارگر ساده است و برای درس و مخارج ما کار می کند . "

سوال – بعد چه شد ؟
زینب : نامه مرا مدیر مدرسه خوانده بود ، سر صف آمد و گفت آیا شما دانش آموزان معلم و مدیر تان را به گریه انداخته اید ؟ همه گفتند نه – مدیر گفت : زینب با نامه اش مرا به گریه انداخت و شب تا صبح گریه کردم ، بعد از آن یک کارت دیگر پارسیان خودش به من هدیه داد.

سوال – کی و چطور به کربلا آمدی ؟
یک روز به من و خانواده ام اطلاع دادند آموزش و پرورش می خواهد زینب را به سفر کربلا ببرد . بعدهم گذرنامه تهیه کردند و تاریخ سفر پنجم تیر یعنی بعد از امتحانات خرداد اعلام شد و آقا امام حسین دعوتنامه مرا امضا کرد .

سوال از آقای رازی مدیر کاروان زینب – این کاروان چگونه عازم کربلا شد ؟
پاسخ : آموزش و پرورش بجنورد برای تشویق کمک به عتبات دو هدیه سفر کربلا اختصاص داد . یک هدیه برای دانش آموزان و یک هدیه برای فرهنگیان، در مراسم قرعه کشی که با حضور جمع کثیری از فرهنگیان برگزار شد شماره ?? به قید قرعه در آمد ، همه گفتند خوش به حال صاحب این شماره ، ببینیم نام کدام دانش آموز خوش شانسی است ، تا نام دانش آموز را خواندیم ، زینب وحیدی همان دختر روستایی که به امام حسین نامه نوشته است، فرهنگیان که از ماجرای کمک این دختر اطلاع داشتند اشک شوق ریختند ، جلسه منقلب شد و همه گریان از این حسن انتخاب تصادفی.
تعدادی از معلم ها داوطلبانه ??? هزار تومان کمک هزینه سفر زینب به کربلا را تقبل کردند. تعدادی از خانم معلم ها هم آمادگی خود را برای حضور در کاروانی که زینب را به کربلا می برد اعلام کردند شور و هیجان خاصی در جمعیت حاضر افتاده بود ، به این ترتیب تصمیم گرفته شد این کاروان فرهنگی با هزینه خودشان عازم کربلا شوند و من هم که سابقه مدیریت کاروان داشتم توفیق خدمت به آنها را یافتم ، جالب این که هنگام عبور کاروان از مرز مهران ، شماره کاروان ما ? بود و امیدوارم در پیشگاه آقا امام حسین نیز شماره ? باشیم.

سوال از زینب : در اولین نگاه به حرم و ضریح آقا امام حسین (ع) چه حالی داشتی و چه خواستی ؟
زینب : برای دیدن بارگاه مطهر آقا امام حسین لحظه شماری می کردم، با دیدن ضریح مطهر بی اختیار اشک از چشمهایم جاری شد ، احساس رضایت داشتم و برای همه آرزومندان و پدر و مادرم دعا کردم ، از خدا خواستم کمک کند تا نمازم را اول وقت بخوانم .

سوال – چه توصیه ای برای دانش آموزان هم سن وسال خود داری ؟
پاسخ : توصیه من به این دختر خانم ها این است که حجاب خودرا حفظ کنند و مواظب باشند خون شهدا پایمال نشود ، نماز اول وقت بخوانند و به پدر و مادر شان احترام بگذارند .
لازم به یادآوری است که سیمای معصوم و با اخلاص زینب ، از اوچهره ای محبوب در بین اعضای کاروان ساخته است ، خانم معلم ها تقاضا دارند زینب با آنها هم اتاق باشد تا بیشتر از صفای باطن او بهره ببرند .

منبع:پایگاه اطلاع رسانی حج

جلال مقامی را به خاطر صدای به اصطلاح مخملی‌اش تقریبا همه می‌شناسند؛ البته شهرت و محبوبیت او تنها در صدایش خلاصه نمی‌شود، بلکه اجرای خوب برنامه «دیدنی‌ها» او را در خاطر ما ماندگار کرد. جلال مقامی یکی از پیشکسوتان عرصه دوبله است و کارهای زیادی در این زمینه انجام داده است. او چندی پیش در برنامه «هنر دوبله» که در حال حاضر از شبکه تهران پخش می‌شود حضور پیدا کرد و ما هم به این بهانه سراغش رفتیم؛ اگرچه او خسته‌تر از همیشه است و روزگار چندان بر وفق مرادش نیست.

آقای مقامی اگر اشتباه نکنم شما وارد کار دوبله شدید تا روزنه‌ای باشد برای ورودتان به دنیای سینما، درست است؟
بله. سال 37 ـ 36 بود که با این حرفه آشنا شدم. در دبیرستان به اتفاق یکی از دوستانم که بعدها کارگردان شد، کار نمایش می‌کردیم. ناظم مدرسه‌مان برادر حمید شرکت، اهل سینما بود و در ایتالیا فیلم دوبله می‌کردند. اما از اینها گذشته یک‌بار آقای حیدر صارمی (بازیگر قدیمی تئاتر)‌ برای دیدن یکی از نمایش‌ها به مدرسه ما آمده بود. پس از نمایش پیش او رفتم و خواستم مرا به تئاتر ببرد. اما گفت تو هنوز کوچکی و بهتر است به دوبله بروی. بعد از مدتی به استودیو عصر طلایی رفتم و آنجا مشغول شدم. دوبله آن زمان در 3 شیفت انجام می‌شد، بنابراین فرصت داشتم که هم درس بخوانم و هم کار کنم.

تعداد دوبلورها زیاد بود؟
آن زمان بیشتر بازیگران تئاتر کار دوبله انجام می‌دادند.

اولین جمله‌ای را که گفتید به خاطر دارید؟
پس از دو سه هفته تمرین یک جمله به من دادند که آن را گفتم. من به جای جوانی که در یک هتل چمدان‌های مسافران را تا اتاق‌هایشان می‌برد و انعام می‌گرفت صحبت کردم. اولین جمله این بود، قربان متشکرم. من وظیفه‌مو انجام دادم.

و به طور حرفه‌ای از چه زمان این کار را شروع کردید؟
پس از گذشت شش هفت ماه به دعوت آقای هوشنگ بهشتی و احمد رسول‌زاده به استودیوی دی.سی.ای رفتم و در فیلم «عروسی» که یک فیلم فرانسوی بود حرف زدم. این فیلم را به اتفاق آقای دوستدار دوبله کردیم. دوبله این فیلم اولین کار حرفه‌ای من بود.

آقای مقامی تفاوت صدایتان را چقدر احساس می‌کردید؟
اصلا فکر نمی‌کردم صدایی دارم که بعدها بشود از آن به این طریق استفاده کرد. جالب است بدانید خیلی دوست داشتم خواننده شوم، البته صدای خوبی هم داشتم، اما دست تقدیر من را به این سمت کشاند که خدا را شکر راضی هستم.

راستی هنوز هم به اجرا فکر می‌کنید؟ به هر حال اجرای برنامه دیدنی‌ها در ذهن مخاطب ماندگار شده است؟
خیر. دیگر اجرای این‌گونه برنامه‌ها به سن و سال من نمی‌خورد. آن موقع می‌توانستم شیطنت‌هایی در اجرایم داشته باشم، ولی الان دیگر خیر. دوست ندارم فقط به خاطر حضور در تلویزیون، هر کاری را انجام بدهم.

اگر قرار باشد اجرا کنید، دوست دارید در چه برنامه‌هایی حضور یابید؟
برنامه‌هایی که محتوا داشته باشند و به درد مخاطب بخورند.

مدتی است برنامه‌‌ای به نام هنر دوبله از شبکه تهران پخش می‌شود. به نظرتان آیا پخش این‌گونه برنامه‌ها در تلویزیون لازم است؟
من به شخصه لزومی نمی‌بینم. آخر تا کی بیاییم و بگوییم کارمان را از کجا شروع کردیم و جای چه افرادی حرف زدیم. مخاطب به اندازه کافی طی این سال‌ها با کار ما آشنایی پیدا کرده است. ضمن این که به نظر من در دوبله بهترین نداریم، چون همه ما جزیی از یک کل هستیم. بنابراین خیلی با پخش این‌گونه برنامه‌ها موافق نیستم.

اما خیلی از مخاطبان نسل جدید دوست دارند با حرفه شما آشنا شوند؟
بله؛ اما زیاده‌روی هم خوب نیست.

یک دوبله خوب به چه چیزهایی بستگی دارد؟
به خیلی چیزها، اما رسم است که می‌گویند یک فیلم خوب 50 درصد از دوبله خوب را با خودش دارد. اگر نقش خوب باشد حتما دوبله هم خوب می‌شود.

بزرگ‌ترین دغدغه شما درباره کارتان چیست؟
به دوبله خیلی کمتر از گذشته اهمیت داده می‌شود. جالب است که حرفه ما در هیچ جا کلاس یا دانشگاهی ندارد و متاسفانه تعداد افرادی که دوست دارند از این تجربه‌ها استفاده کنند هم خیلی کم است. به هر حال دوبله بسیار مهجور است و انگار کسی ما را نمی‌بیند.

تنظیم دیالوگ‌ها معمولا چقدر زمان می‌برد؟
بستگی به ترجمه متن‌ها دارد؛ چون مترجم درواقع کارش دادن محتوا به مدیر دوبلاژ است. مترجم هرگز نباید به محتوای فیلم خیانت کند. اما با این همه، ترجمه و نوشتن دیالوگ‌ها معمولا از 3 روز تا 2 هفته زمان می‌برد. البته سلیقه مدیر دوبلاژ هم خیلی در این مورد نقش دارد.

در گذشته استقبال مردم از یک صدا چگونه مشخص می‌شد؟
اگر صدایی روی صورت یک بازیگر می‌نشست مردم حسابی استقبال می‌کردند و صدای آن فرد نقل محافل می‌شد. به یاد دارم یک‌بار در فیلم «شکوه علفزار» به جای وارن بیتی حرف زدم و وقتی مردم متوجه این موضوع شدند ریختند سرم و به گونه‌ای از من استقبال کردند که پیراهنم پاره شد. به هر حال خاطرات بسیاری از آن روزها دارم.

از این که در خاطرات مردم دارای جایگاه خاصی هستید، چه احساسی دارید؟
راضی هستم و برایم شیرین است. مردم قدرت درک کار خوب از بد را دارند و خیلی خوب قضاوت می‌کنند. به هر حال از این که توانسته‌ام خاطرات خوشی را برای مخاطبانم به جای بگذارم، خدا را شاکرم.

شما جزو آن دسته از دوبلورهایی هستید که از دوبلورهای جوان چندان استقبال نمی‌کنند؟
خیر. اتفاقا همیشه از این موضوع استقبال کرده‌ام. آخر تا کی ما می‌‌توانیم کار کنیم. به هر حال افرادی باید بیایند و جای ما را بگیرند. آقای بزرگی، مدیریت دوبلاژ سیما نیز در این مورد بسیار خوب عمل کرده‌اند و راه را برای دوستداران این کار باز گذاشته‌اند.

یکی از ویژگی‌های کار شما این است که با گفتن نقش‌های کوچک مشکلی ندارید. در فیلم «دره من چه سرسبز بود» به جای یکی از پسرهای خانواده حرف زدید که نسبتا کوتاه بود، در حالی که آن موقع دوبلور نقش‌های اول بودید.
برایم مهم نیست. چند تا نقش این‌جوری می‌گویی و بالاخره یکی خوب از کار درمی‌آید.

می‌توانید بگویید تا به حال چند فیلم دیده‌اید؟
شاید به اندازه ستاره‌های آسمان شب.

هنوز هم به بازیگری فکر می‌کنید؟
خیر. همان اوایل چیزهایی دیدم که خیلی برایم خوشایند نبود. برای همین، بودن در این حرفه دیگر برایم دغدغه نبود و به آن فکر هم نمی‌کنم.

مانند تمام نوزادان جدید، برودی کورتیس با نهایت ملایمت نگهداری می‌شود، اما این نگهداری برای وی نوع دیگری دارد چرا که تقریبا هیچ پوستی در بدن این کودک رشد نکرده‌ است.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، «برودی» در زمان تولد تقریبا هیچ پوستی نداشته و پزشکان ایالت ایندیانا شرایط وی را بیماری سندروم بارت توصیف کرده‌اند.

این سندروم یک اختلال ژنتیکی است که تنها یک کودک در میان یک میلیون را تحت تاثیر قرار داده و با مشخصاتی مانند فقدان مادرزادی بخشی از پوست، پیدرمولیز بولوسا، ضایعات مخاط دهان و ناخنهای دیستروفیک شناسایی می‌شود.

به گفته والدین این کودک، وی در زمان تولد مانند انسانی با سوختگی درجه سه به نظر می‌رسید.

برودی اکنون پس از 27 روز نگهداری در بیمارستان به خانه بازگشته اما هنوز تنها در مناطقی مانند بازوها و پاها از پوست برخوردار است. از این رو والدین این کودک باید او را تمام مدت باندپیچی کنند تا از عفونت در امان باشد.

پوستی که در حال حاضر در بدن این کودک به وجود آمده بسیار نازک و شکننده بوده و به آسانی ساییده می‌شود. همچنین تاول‌هایی در دهان و زبان این کودک وجود دارد که بخشی از این سندروم ژنتیکی به شمار می‌روند.

متاسفانه هیچ درمان موثری برای این بیماری وجود نداشته و تمام کاری که پزشکان در حال حاضر می‌توانند انجام دهند،‌ باندپیچی زخمهای وی برای جلوگیری از عفونت است.

البته والدین برودی امید به بهبود کودک خود داشته و اظهار کرده‌اند که پوست کودکشان در حال رشد است.

به گفته دکتر جونی اوتو، رئیس دپارتمان پوست دانشگاه توماس جفرسون در پنسیلولانیا، شدت اختلالات نوع سندروم بارت بسیار متغیر است. در برخی از اشکال آن، کودک مبتلا چند روز تا چند هفته بعد به دلیل عدم شکل‌گرفتن پوست می‌میرد. در برخی دیگر نیز عفونت بالا منجر به سوءتغذیه و بعضا نوعی سرطان سلولی فلسی می‌شود. به گزارش ایسنا در نمونه‌های ملایمتر نیز، کودک در بازوها و پاهای خود با تاول و ساییدگی روبرو خواهد بود.